500. Woltaal
Ik heb, zo bleek, even niet opgelet. In 2024 n.Chr. ging ik naar een tentoonstelling over iemand die al vóór Christus ten prooi viel aan de medemens. Zijn naam: Julius Caesar. Dat ik even niet heb opgelet blijkt meteen in […]
Ik heb, zo bleek, even niet opgelet. In 2024 n.Chr. ging ik naar een tentoonstelling over iemand die al vóór Christus ten prooi viel aan de medemens. Zijn naam: Julius Caesar. Dat ik even niet heb opgelet blijkt meteen in […]
Ik geef het toe: dat ik het niet nodig vond. Dat nieuwe Namenmonument in Amsterdam.
De Vlaamse gaai heeft als bijnaam ‘De Grote Bosbouwer’. Hij verstopt eikels her en der, maar daar is hij beter in dan in het zich herinneren waar-ie ze allemaal gelaten heeft. Zo kunnen die vergeten kleine dingetjes uitgroeien tot een woud.
Laatst bezocht ik een tentoonstelling over Suriname. En al spoedig struikelde ik over dat nieuwe woord. In mijn Van Dale staat het nog niet, maar hier stond het overal:
Hoe taai is onze taal?
Weerzin. Dat voel ik ten opzichte van mensen die een bepaald drieletterwoord bezigen.
Dat wat mensen uitdrukken met hun lichaam verraadt vaak veel. Daarvoor hoeven ze niet eens te bewegen.
Het is de hoogste tijd: het wijnjargon moet op de schop.
Iedereen die in Italië verblijft stuit vroeg of laat op het positieve zelfbeeld van veel Italianen zoals ‘vereeuwigd’ in de standaardspreuk: ‘Italiani, brava gente’. De eerste betekenis van brava/bravo is: ‘goed’, in de zin van capabel. Maar in dit geval […]
– Desayuno ‘Italiaans ontbijt is niks’, zegt Rosita, misprijzend. Ze kijkt erbij uit over een enorme tafel, stampvol met van alles en nog wat voor het Spaanse desayuno. Rosita heeft in Italië gewoond, maar aan de micro-ontbijtjes daar kon ze […]