279. Jan van de Boog

Laatst deed ik mee aan een enquête voor een goed doel. Halverwege verscheen er een foto waaraan het grootste deel ontbrak. Het bleek Deel 1 van een prijsvraag waar je honderd euro mee kon winnen.

Het leek op zo’n publieksvraag als ‘Wie schilderde Het Melkmeisje van Vermeer? Hoewel minder dan de helft van de foto zichtbaar was, dacht je meteen: ‘Schiphol’.
Ik vulde als oplossing in: ‘een kanarie‘. Een eind verderop in de enquête verscheen de foto nog een keer. Dit keer zag je ook de laatste letters ‘ol’ op de gevel staan. ‘Weet u het nu?’ Uit mijn toetsenbord kwam ‘een banaan‘.
Rijk zal ik nooit worden.
In gedachten stel ik me voor wat ik zou invullen als op die foto het nieuwe fenomeen zou staan dat de Nederlandse politiek doet trillen. Bij Deel 1 zou ik zetten: ‘Prins Lariecoucque‘ en bij 2: ‘Het uilskuiken van Minerva‘.

 

UM2.L
Uilenjong (zie onder)

 


Ik moet trouwens bekennen dat ook mijn beeld van Het Fenomeen nog incompleet is. Daarbij betrap ik mezelf erop te hopen dat dat zo mag blijven. Maar onontkoombaar worden er toch ook stukjes van dat plaatje ingevuld. Zoals door flarden van zijn overwinningsspeech, onontkoombaar voor wie niet blind en doof is. Daaruit rijst het beeld op van een in de polder ongekende, zelfgenoegzame pedanterie. Van iemand die zich wellicht al thuis voor de spiegel heeft voorgesteld hoe hij iedereen versteld zou doen staan van zijn eruditie.

Wie zonder zonden is… Zelf heb ik inmiddels al een derde naam voor hem bedacht: Jan van de Boog. Bijna als een verse uil. Of een nieuwe prijsvraag. ‘Jan wie?!’ (Zend uw oplossing naar…)
Als ik Het Bombastisch Fenomeen hoor zeggen ‘Wij zijn naar het het front geroepen’, dan klinkt dat in mijn oren alsof hij bedoelt ‘Ik ben uitverkoren’, als een soort goddelijke opdracht aan Hem om het land te redden.
Je zou zo iemand willen negeren, maar dat gaat niet helpen. Sterker, hele drommen lopen achter hem aan, terwijl de gedachten dwalen naar gelijksoortige precedenten: Trump, Berlusconi, Fortuyn… Stuk voor stuk mannen met electoraten die opvallend weinig met hen gemeen hebben, zeker qua fortuin.
Die mannen zelf hebben echter wél iets gemeen: ze komen van buiten de politiek en schoppen daar tegenaan. Dat vinden veel boze kiezers mooi. Curieus van de Nederlandse situatie is daarbij dat degenen die te hoop lopen tegen ‘de elite’ zich ook wenden tot types die een uitgesproken elitaire indruk maken.
Eenmaal partij gekozen, lijkt niets de aanhangers van dit soort mensen nog te kunnen ‘bekeren’. Argumenten, schandalen, beleid dat tegen hun belang ingaat, niets lijkt de adoratie van die kiezers nog te kunnen stuiten. Mede door een blikveld zoals dat vanuit een loopgraaf gangbaar is.
Feiten? Geen kans. En bijnamen al helemaal niet.

krabbel

TERZIJDE
De ‘uil van Minerva’ is die van Athene. Af en toe krijg je die in je portemonnee, in de vorm van een steenuil op de Griekse euromunt. Aldaar geldt de Athene noctua als symbool van wijsheid, elders vaak als brenger van ongeluk en aankondiger van de dood.

I Gufini – De Uiltjes

Eén ransuiltje, vijf gezichten:
De Uiltjes Deel 2

Ik ken een Berlusconi-hater die geen krimp gaf toen Silvio ‘zijn’ voetbalclub kocht.
Hij zei: ‘Berlusconi gaat voorbij, Milan is voor altijd’.
Maar Silvio doet je bijna denken dat juist hij nooit voorbij zal gaan.

De website van de Corriere della Sera, één van de belangrijkste Italiaanse kranten, kwam na onze electorale aardverschuiving met (als enig) Nederlands nieuws:
‘Wallentours in Amsterdam verboden’.