Corona = De Grote Blootlegger
Longontsteking
Onderdeel van de serie ‘Microben’ / Pauline Wiertz, Amsterdam.
Corona is inmiddels alweer een tijd onder ons, maar nog lang niet verdwenen. Voor een terugblik is het helaas nog te vroeg, maar toch… Een gedeeltelijke ’terugblik in het heden’ dan:
Corona legt van alles bloot, zoals sterktes, zwaktes en misschien wel vooral: breuklijnen. Zo hadden de afgelopen tijd maar weinigen de Europese sterftecijfers paraat, maar wisten velen wel de dagstand van hun eigen land. Daarbij is zelfs een ‘sterftecompetitie’ ontstaan, waarbij de hoogste sterftecijfers een land een laag cijfer geven, zelfs als de vermelde aantallen onvergelijkbaar zijn. En niet alleen omdat nogal wat vermelde cijfers niet kloppen uit onwil of onvermogen.
Zo konden we de Amerikaanse president waarnemen naast een maxi-tabel waarop België er opvallend negatief uitsprong en zijn eigen land (lees: Donald) juist een gunstige indruk maakte.
De Belgen zijn daarbij slachtoffer van hun ‘overeerlijkheid’, door niet alleen de bewezen, maar ook de vermoedelijke coronadoden in hun cijfers op te nemen en dan ook allemaal, binnen en buiten de ziekenhuizen. Gevolg: ze maken een vertekend slechte indruk, die echter wel blijft hangen. Alsof ‘eerlijk duurt het langst’ gewoon in rook opgaat. (En Smoke gets in your eyes).
De sterftestand raakt aan het fenomeen van ‘coronationale trots’. En trots is iets waarvan niemand wil dat die door derden wordt gekrenkt. Zie bijvoorbeeld het gehakketak tussen de VS en China.
Chinese coronalunch. Met één (wit) zwart schaap.
Curieuze subsoort van (coro)nationale trots zijn de luchtvaartmaatschappijen. Daar blijken veel inwoners van de verschillende landen erg gevoelig voor, alsof het gaat om hun nationale vlaggen die door het luchtruim suizen. Alsof daarmee ook de eigen identiteit op het spel staat. Extra curieus is het dat men zelfs miljarden publiek geld wil steken in maatschappijen die in werkelijkheid voor een groot deel in handen zijn van private- en/of buitenlandse partijen. Zo wordt zelfs een vliegend lijk als Alitalia al vele jaren geforceerd in de lucht gehouden, op kosten van de staat.
Zelf ben ik trouwens, net als vele medelanders, ten prooi aan het KLM-virus. Ik krijg een warm gevoel als ik het blauw met wit door de lucht zie gaan. Maar dubieus is dat gevoel inmiddels wel degelijk, net als kolossale Nederlandse staatssteun voor een grotendeels niet meer Nederlands bedrijf. En hoe essentieel voor Nederland is KLM nu werkelijk?
Turbulente tijden
Minstens zo opvallend is dat ieder land zijn eigen aanpak van de crisis heeft, ruwweg toegesneden op de eigen karakteristieken. Bovendien lijkt het erop alsof elk land koortsachtig bezig is zijn ‘eigen’ vaccin te ontwikkelen, zelfs al gebeurt ook dat vaak door private ondernemingen en is er nu meer samenwerking dan voorheen. De ieder-voor-zich-haast lijkt deels te zijn ingegeven door de vrees dat je door de coronationale breuklijnen van vaccins verstoken kan blijven als jouw land aan de verkeerde kant van zo’n breuklijn ligt. Nog los van alle ego’s die ernaar hunkeren als eerste met een vaccin of geneesmiddel over de streep te komen.
Als het concurrentiemodel eerder resultaat geeft (voor iedereen) dan het samenwerkingsmodel, prima. Zo niet, dan niet. Dan moet supranationaal het winnen van coronationaal.
Die wens hangt al een tijdje aan een muur:
TERZIJDE
Hetzelfde geldt voor de ontwikkeling van ‘corona-apps’.
Pré-corona verbaasde ik me allang over inzamelingen voor nationaal onderzoek inzake internationale ziekten.
Vooralsnog lijken de Duitse corona-sterftecijfers vrijwel met de werkelijkheid overeen te komen, terwijl de Nederlandse vermoedelijk amper de helft weergeven.
De kool en de geit sparen wil bij corona ernstig niet lukken.
Maar welk land deed dat tot nu toe het ‘beste’?
Zweden?
Cadeau-idee voor de onweerstaanbare ‘Lady Virus’ Marion Koopmans, als dank voor haar inspanningen: verwijdering op staatskosten van twee bobbeltjes (die vaak afleiden van het zinnige dat uit haar mond komt).
Hier minder, in 2018, inzake ‘De Volgende Pandemie’.